 |
In mijn vorige column schreef ik nog
over korte en donkere winterdagen. Dat mensen minder vaak uit huis komen, waar
het lekker warm is.
|
I
nmiddels zijn we een maand verder en heeft de winter – op het moment van schrijven – in volle hevigheid toegeslagen. De gevolgen hebben we allemaal kunnen zien; van spelende kinderen in de sneeuw tot stilstaand of langzaam rijdend verkeer over de gladde wegen. Van plezier tot overlast. Hoewel de oorzaak hetzelfde is, ervaart iedereen het winterweer compleet verschillend.Toch benadrukt het winterweer juist ook ons noaberschop. We staan klaar voor elkaar. Om elkaars stoep, straat of oprit schoon te vegen. Daarmee laten we niemand, letterlijk noch figuurlijk, in de kou staan. Samen de schouders eronder; een mooi winters voorbeeld van noaberschop.
Inmiddels staat in Boekelo het carnaval voor
de deur. Of beter gezegd:
in het rijk van de Soaltkloet’ns. Hoewel het carnavalsseizoen dit jaar
maar kort is, wil dat natuurlijk niet zeggen dat het minder krachtig
gevierd hoeft te worden. Net als menig ander ervaar ik het feest der
zotten als een mooie gelegenheid om even de zinnen te verzetten. Maar
het is ook een feest van saamhorigheid. Saamhorigheid die onder meer tot
uiting komt in de schitterende carnavalsoptocht die jaarlijks door de
straten van het Zoutdorp van Twente trekt.
En straks na het carnaval volgt een periode van bezinning. Toch vertrouw ik erop dat de saamhorigheid ook dan onverminderd sterk aanwezig blijft. Want juist samen zijn we tot veel in staat. Zeker in tijden waarin het allemaal wat minder vanzelfsprekend gaat.
Alaaf!
Patrick Welman